Vandaag was ik voor het eerst sinds juli weer in Leiden. Mijn computer had geen internetverbinding, wat kwam doordat de vaste telefoon op het bureau — die als een soort tussenstation fungeert — in een verkeerde wandaansluiting zat. Na dit gefikst te hebben, verdween ik naar een andere kamer voor een gesprek met een student.

Vijf minuten nadat ik was verdwenen, en dus tien minuten nadat die telefoon voor het eerst in maanden weer functioneerde, werd er gebeld. Marietje, die met pensioen is, maar spullen kwam weghalen, nam op. Ze vroeg of ze een boodschap kon doorgeven. Het bleek een man te zijn die mijn mening wilde over de juiste vertaling van de laatste zin van Wittgensteins Tractatus. “Ach,” zei Marietje, een van de misschien twintig mensen in Nederland die echt meer weet van Wittgenstein dan ik, “ik weet ook wel iets van de Tractatus.” Waarop ze hem hielp.

Tot zoverre het functioneren van Leidens Wittgenstein hotline.