Die liefde heet ik geen manie
die ieder voelt voor zijn genie
ik lees zijn boeken vol emotie
en kniel dan neder in devotie
voor W. F. Hermans, kloeke held
die ons de Waarheid heeft verteld
die in de kern der wereld zag
en niets vond dan wat hoongelach.
Mijn hart versnelt als ik hem zie
de grootste van de grote drie!

Aan al die geloven of belijden
voor paus of Marx of Weinreb strijden
bracht hij de gave van het Licht
en scheen het recht in hun gezicht
tot hen het netvlies was verbrand
want Hermans was geen querulant
twee deugden dwongen hem tot strijd
misantropie en eerlijkheid!
Een vader moet kastijden
hij sloeg uit medelijden.

En in de kern van zijn tirade
de les die niemand moet versmaden
het leven is een laffe klucht
want schil je eens een citrusvrucht
dan spuit het sap recht in je oog
en brandt daar dan als natronloog
geen toeval; Hermans zag al snel
dit Universum is een Hel
die is ontworpen door De Sade
maar hij vroeg nimmer om genade!

Wat hem niet looft heet jaloezie
ja, heel ons volk is zijn trainee
als Mozes kliefde hij de zee
en al zijn scharen liepen mee
hij neemt ons elke schone waan
reikt ons zijn lege handen aan
en spreekt zijn zaligmakend Woord:
de mens is niets; niets wordt verhoord.
O Hermans, voor uw groot genie
buigen de Muzen zèlf de knie!